MIN BIBLIOTEKAR: Naboen

I mars i år opplevde kollega Vidar Kvalshaug mye oppmerksomhet da han fortalte om hvor mye bibliotekaren Paula Bae hadde betydd for hans barndom. Deichmans litteraturblogg har derfor kontaktet flere litteraturkjære personer for å be dem fortelle om sin «bibliotekar»: en litteraturformidler som, med eller uten bibliotekarutdannelse, har gjort inntrykk. Vi håper du liker serien Min bibliotekar!

Stillest vann har dypest grunn, sies det. Forfatter Rønnaug Kleivas «bibliotekar» formidlet bøker gjennom handling, ikke ord.

Foto over: Tove K. Breistein/Foto under: Adrian S. Jones, Flickr, some rights reserved

Rønnaug Kleiva er en av de ti «skyggeforfatterne» vi kåret i sommer, altså en god, norsk forfatter som fortjener langt mer oppmerksomhet enn hun har fått til nå. Dette er noe av det vi skrev om henne: «Forfatteren kombinerer vidd og alvor som få andre i norsk samtidslitteratur.» Kleiva er utdannet lærer og har tatt forfatterstudiet i Bø. Hun er dramatiker og forfatter av bøker for både voksne og barn. Her får du Kleivas fortelling:

Eg voks opp på 50-talet. Mor mi, bondekone på ein liten vestlandsgard, tok meg ofte med på biblioteket når ho skulle låne bøker. Biblioteket hadde ikkje bibliotekar og var ope berre nokre ettermiddagstimar ein dag i veka. Han som oftast styrte biblioteket var bonde på nabogarden. Han var ein stille mann, ikkje av dei som ropte høgast. Når han møtte oss på vegen, såg han knapt opp og veksla ikkje ord utan at han hadde noko vesentleg å seie. Men han las mykje og følgde med i det meste. Litteraturformidlinga hans gjekk ikkje gjennom det å seie noko, men gjennom det han gjorde: han las bøker og han sytte for at andre fekk lese.

Dotter hans utdanna seg forresten til bibliotekar.